Rozwód w Europie

Obecnie prym wiodą Czechy, Portugalia i Hiszpania, która od 2005 r. wprowadziła ustawę o tzw. rozwodach ekspresowych. Wystarczyło odczekać cztery lata od tej zmiany, by o 140 proc. wzrosła liczba formalnych rozpadów małżeństw. Gdy o zerwanie umowy z usługodawcą takim, jak operator telefonii komórkowej trzeba czekać w Hiszpanii rok lub półtora, rozwód można otrzymać już trzy miesiące po zawarciu małżeństwa. Ponadto czas separacji został tam skrócony i wprowadzono możliwość jednostronnego złożenia pozwu, co również znacznie uprościło procedurę. Jeśli dodamy do tego zdalne składanie pozwów przez Internet i szybkie pocztowe powiadomienie o decyzji sądu, co staje się coraz bardziej popularne w państwach UE, rozwód w Europie przestaje być długotrwałą drogą przez mękę, a stał się dostępny na wyciągnięcie ręki. Ale i poza starym kontynentem rozpad małżeństwa występuje coraz częściej. Krajami takimi są Stany Zjednoczone, Kanada, Australia, Nowa Zelandia, Japonia, Korea Południowa, Kuba, Kuwejt i Zjednoczone Emiraty Arabskie.

Rozwód w islamie

Mimo że prawo europejskie, choćby patrząc na Hiszpanię, pozwoliło znacznie uprościć procedurę rozwodową, daleko mu do muzułmańskiego. Jeszcze do niedawna w państwach islamskich mężczyzna mógł rozwieść się jednostronnie przez trzykrotne wypowiedzenie jednego słowa, czyli przez tak zwany potrójny talak (talaq). Nie musiał przy tym informować o swej decyzji żony, przez co niejedna kobieta żyła długo w nieświadomości. Później prawo nakazywało przekazywać żonie wiadomość – wystarczyło poinformować ją przez SMS, mail, WhatsApp lub Skype. Obecnie natychmiastowy rozwód jest zakazany w 20 krajach muzułmańskich, w tym w ultrakonserwatywnej Arabii Saudyjskiej, co nie znaczy, że mężczyźnie nie wolno tam więcej, niż kobiecie.

Świat stworzony dla panów

O ograniczonych prawach kobiet w krajach islamu powstało już wiele książek, jednak wciąż trudno nam uwierzyć w niewyobrażalny świat, w którym muszą żyć. Jak udowadnia w swojej najnowszej książce znawca islamskiej kultury, Marcin Margielewski, funkcjonowanie w środowisku, w którym mąż, używając jednego słowa, jest w stanie zmienić radykalnie los kobiety, było faktem. Wspomnienia byłej mężatki poślubionej w Arabii Saudyjskiej nie pozostawiają złudzeń. Tym bardziej przerażają, gdy zestawia się je z opisem tamtejszych realiów, akceptowalną powszechnie przemocą wobec kobiet, czy sposobem wychowywania dzieci. Wystarczy wspomnieć o szkołach dla chłopców, w których uczą się tylko Koranu, na pamięć, bez analizy symboliki sur, co w konsekwencji prowadzi do dosłownego ich przyswajania i radykalizacji postaw. Najbardziej wstrząsająca jest jednak kara za odejście od wiary, o której traktuje tytuł książki: "Porzuciłam islam, muszę umrzeć".

Śmierć za apostazję

Podobnie jak przy automatycznym rozwodzie po trzykrotnym wypowiedzeniu słowa talak, również karę śmierci za odejście od wiary należy traktować dosłownie. Apostazja w prawie szariatu podlega sankcjom ustanowionym przez Boga, czyli są nieodwracalne. Do wyboru jest chłosta, ukamienowanie, odcięcie rąk, powieszenie, dekapitacja oraz ukrzyżowanie. Wszystkie mają być obowiązkowo przeprowadzone publicznie i większość egzekwowana jest bez udziału państwowych instytucji. Książka "Porzuciłam islam, muszę umrzeć" ukazuje grozę tego realnego zagrożenia. Bohaterka biograficznej książki Marcina Margielewskiego opisuje traumatyczne życie w związku małżeńskim i los odrzuconej żony. Farita odważyła się odejść od rodziny i religii. Została podwójnie wyklęta. Jak skończyła się saudyjska historia? Warto przeczytać.

Prószyński i S-ka / Prószyński i S-ka

"Porzuciłam islam, muszę umrzeć", Marcin Margielewski, Prószyński i S-ka, 2022 r.

Źródła:

• https://portalstatystyczny.pl/dlugofalowa-tendencja-w-ue-liczba-malzenstw-spada-a-liczba-rozwodow-rosnie/