Adam Kissequel en George Tobal vertellen een springlevend verhaal over de dood

Soms hoeft een verhaal niet ingewikkeld of zelfs maar origineel te zijn om toch te raken. Het ligt er net aan hoe je dat verhaal vertelt. En met wie. Acteurs en theatermakers Adam Kissequel en George Tobal laten in Leven zien hoe je dat doet: een verhaal vertellen waarvan iedereen de stappen al kan uittekenen en het verdrietige einde voor niemand een verrassing zal zijn, maar dat toch raakt.

Dat zit hem ten eerste in de tekst. Tobal schreef die zelf en produceerde de voorstelling bij zijn eigen groep George & Eran Producties. Abdel Daoudi werd aangetrokken voor de regie. Wat ze doen is de contrasten zo groot mogelijk maken. Dat begint al bij de titel Leven, voor een voorstelling over de dood.

Het is een verhaal over twee vrienden (ook Adam en George geheten) die jong zijn en veel tijd hebben. Ze zitten daarom graag in treinen en zien wel waar ze terechtkomen. Liefst zijn ze altijd in beweging. Op een dag ontmoeten ze een meisje, Roos, dat de jongens makkelijk evenaart wat betreft levenslust, intelligentie en humor. Ze sluiten vriendschap.

In de daaropvolgende scène is het meteen al mis: er zijn tumoren geconstateerd bij Roos. Wat begint, is een lang traject van ziekenhuisbezoekjes, ongemakkelijke gesprekken met dokters, chemo’s, remissies en uitzaaiingen. Een verhaal dat we helaas allemaal wel kennen.

Op het toneel krijgen we Roos nooit te zien. We kijken naar dialogen tussen de twee jongens. Zij moeten de abrupte aanwezigheid van de dood een plek zien te geven in hun gewoonlijk zo argeloze levens. En dat levert prachtige gesprekken op, die heen en weer slingeren tussen brallerige jongenshumor en ontroerend vluchtgedrag. Een beetje zoals Kluun dat ook optekende in Komt een vrouw bij de dokter, maar dan zonder het irritante macho-element. George en Adam zijn slimme, gevoelige jongens, die moeten leren hoe ze het ondenkbare moeten toelaten in hun leven.

Dat onuitspreekbare krijgt hier de vorm van muziek van onder anderen Beethoven, Schubert en Brahms, gespeeld door strijkkwartet Club Classique. In een heel andere contrastrijke dialoog, die tussen de tekst en de muziek, dringen de muzikanten zich steeds meer op aan de acteurs, totdat tekst en muziek, leven en dood samenvallen. Die muziek geeft dit Leven soms ook wat bedaagds. Maar daartegenover staat het aanstekelijke toneelspel van Kissequel en Tobal, die met de energie van twee jonge honden door het decor springen. Ze laten zich niet vastpinnen op een vaste overtuiging, aanname of houding. Alles beweegt.