Sean Durkin co prawda nie wyjaśni fenomenu wrestlingu, ale dowiedzie na bazie losów rodziny Von Erich, że pęd ku największym nawet splendorom nie może się obejść bez ofiar 7

„Jak chcesz być gwiazdą, musisz zachowywać się jak gwiazda.” - tłumaczy żonie zakup nowego, luksusowego samochodu Fritz Von Erich, który przeciera szlaki sportu zwanego wrestlingiem. W Ameryce lat pięćdziesiątych ubiegłego wieku ta osobliwa dyscyplina dopiero staje się popularna. To imitacja sztuk walki, które wymagają wyjątkowej zręczności, siły i zaangażowania. Fritz upycha do nowego pojazdu żonę i dwóch zachwyconych synów. Sam nie ma gwiazdorskich inklinacji, ale gen rywalizacji aż buzuje w nowym idolu. Von Erich nie odniesie sukcesów na miarę swoich wybujałych ambicji. Doczekał się jednak czwórki synów, z których każdy ma potencjał, by zaistnieć w sporcie. „Odebrano ci olimpiadę, tak jak mnie rugby.” - pociesza dyskobola Kerry’ego po zbojkotowaniu przez USA igrzysk w Moskwie sfrustrowany ojciec. Tata pcha synów na sam szczyt. Nawet najmłodszy z braci, choć przejawia talenty muzyczne, będzie mobilizowany do podjęcia rywalizacji na nieznanym sobie froncie.

„Długo się podnosiłeś?” - strofuje Fritz najstarszego syna, który właśnie starł się w walce wrestlingowej dającej szansę pojedynku o tytuł zasadniczy. Kevin niezbornie tłumaczy swoją niemoc. W oczach promotora, którym jest surowy ojciec, kryzys polegający na okazaniu własnej słabości to coś niedopuszczalnego. Dlatego Kevin i jego bracia wolą na przyszłość nie doprowadzić do podobnego aktu. „Zdejmijcie okulary!” - nakazuje tata podczas rodzinnego pogrzebu. Synowie natychmiast stosują się do polecenia. Rozumieją, że chować się za szkłem skrywającym łzy rozpaczy to gest niemęski. „Musimy coś zmienić.” - przyznaje po czasie Kevin. Do najstarszego syna dociera powoli świadomość, że on sam, a za nim jego bracia, stają się pionkami na szachownicy despotycznego taty. Kevin wprawdzie lubi to, co robi, ale większą satysfakcję sprawia mu ciepło domowego ogniska. Brnięcie po trupach do celu coraz mniejszy ma dla Von Ericha juniora sens. „Tak, musimy zmienić łódkę.” - odpowiada beztrosko żona Kevina.

„Bracia ze stali” to uwikłana w historię specyficznego sportu saga rodzinna legend tej dyscypliny. Film autorstwa Seana Durkina (scenariusz i reżyseria) jest wiarygodnym portretem epoki, w której miejsce dzisiejszych bogów masowej wyobraźni odgrywali tytani wyczynu. „Czy to wszystko nie jest udawane?” - powątpiewa małżonka Kevina. „Bracia ze stali” nie rozstrzygną, czy pytanie naiwnej żony jest zasadne. Jak zostać mistrzem świata w sporcie, który de facto sportem nie jest? Aktorzy tego groteskowego widowiska podskakują na ringu, wylatują poza jego kwadrat, podrzucają i depczą rywali, biją sędziów. A mimo to publika wyje z zachwytu, oklaskując każdy, nawet najbardziej absurdalny detal tego cyrku. Durkin co prawda nie wyjaśni fenomenu wrestlingu, ale dowiedzie na bazie losów rodziny Von Erich, że pęd ku największym nawet splendorom nie może się obejść bez ofiar. Banalnej tej konstatacji nie osłabi nawet fakt, że usportowiona familia zgarniała sukcesy w dziedzinie cokolwiek udawanej.

Wyznaczony przez ojca do walki z mistrzem świata Kerry nie jest pewny swoich atutów. Przed kamerą staje aktualny champion Rick Flair. Mistrz jest przepytywany przez dziennikarza na okoliczność pojedynku. Po chwili jednak dialog wymyka się spod kontroli. Flair nie odpowiada na pytania, snuje chwalby na swoją cześć (jego dwuminutowy monolog w wykonaniu Aarona Deana Eiseberga - nawiasem mówiąc - godny jest nominacji do Oskara za rolę drugoplanową!). Walka zostaje przerwana na skutek dyskwalifikacji młodego Von Ericha. W formie rekompensaty za niespełnione nadzieje Kerry wręcza ojcu urodzinowy prezent w postaci rewolweru. „Piękny, synu.” - przyznaje udobruchany chwilowo tata. Film Seana Durkina oparty został na sprawdzonej teatralnej regule mówiącej, że powieszona w pierwszym akcie na ścianie strzelba musi wypalić w akcie ostatnim. W „Braciach ze stali” wypali niejednokrotnie.