Żaden ze 121 dotychczasowych gubernatorów Banku Anglii nie stanął przed sądem za przestępstwa popełnione w związku ze sprawowaniem tej funkcji, choć blisko tego był Humphry Morice, gubernator w latach 1727-1729, który dokonał malwersacji finansowych na dużą skalę.
Morice zmarł nagle w 1731 roku, prawdopodobnie sam się otruł, uprzedzając ich wykrycie. Bank podjął później działania sądowe przeciwko wdowie po nim, by odzyskać utracone pieniądze.
Trzeba jednak pamiętać, że w tym czasie – do przeprowadzonej w 1946 roku nacjonalizacji - Bank Anglii był własnością prywatną akcjonariuszy.
Kompetencje Banku Anglii określa obecnie przede wszystkim ustawa o Banku Anglii z 1998 roku, na mocy której stał się on niezależną instytucją publiczną, mającą za zadanie wspierać politykę gospodarczą rządu, ale przy zachowaniu niezależności w utrzymywaniu stabilności cen, co pozostaje jego głównym zadaniem.
Gubernatora Banku Anglii formalnie powołuje monarcha, ale faktycznie - minister finansów. Jego kadencja do niedawna trwała pięć lat, z zastrzeżeniem, że maksymalnie może pełnić ją dwa razy, a obecnie jest to osiem lat, również z możliwością jednokrotnego przedłużenia.
Ustawa o Banku Anglii przewiduje możliwość usunięcia gubernatora w ściśle określonych przypadkach, np. gdy nie jest zdolny do pełnienia tej funkcji, natomiast nie daje rządowi prawa do odwołania go. Premier lub minister finansów mogą jednak powiedzieć, iż utracili zaufanie do gubernatora, i w takiej sytuacji oczekuje się, że złoży on rezygnację. W praktyce jednak to się nie zdarza, gdyż taki krok byłby bardzo negatywnym sygnałem dla rynków finansowych.
bjn/ fit/ mhr/
