Op de WK shorttrack overstemt het gejuich slechts één keer de dj-decibellen
De WK shorttrack was zo georganiseerd dat het evenement niet alleen op, maar ook buiten de baan een show moest zijn. ‘Op zichzelf is shorttrack spectaculair genoeg. Maar je moet de dweilpauzes vullen op een manier waarbij het publiek baalt dat ze naar het toilet moeten.’
Het enige geluid dat afgelopen zondag in Ahoy op de WK shorttrack boven de muziek uitkwam, was het gejuich waarmee bijna tienduizend Nederlanders de vrouwen-aflossingsploeg naar goud toeschreeuwden. Eerst een enorm gejoel, daarna een staande ovatie.
Sportief succes leidde tot honderden decibellen uit duizenden kelen. Voor de rest werden zowel shorttrackers als publiek op de WK in Rotterdam overstemd door een programma vol show en entertainment. Verdeeld over drie dagen kregen koning Willem-Alexander en dertigduizend andere bezoekers in Ahoy niet alleen Xandra Velzeboer of Suzanne Schulting, maar ook de (valse) Hermes House Band en de momenteel populaire hits van dj La Fuente.
Scoren met het toernooi
Bewust, want de WK shorttrack was niet alleen een sportevenement, maar ook een toernooi waar Nederland en organisatie mee wilden scoren, als voorbeeld voor de rest van de wereld. Toernooidirecteur Cees Juffermans vertelde tijdens een rondleiding met ISU-president Kim Jae-youl dat de keuze voor het opgepompte programma bewust was. “Op zichzelf is shorttrack spectaculair genoeg. Maar wij vinden dat je de dweilpauzes moet vullen op een manier waarbij het publiek baalt dat ze naar het toilet moeten.”
Het thema van het WK was daarom dan ook ‘It’s showtime’, een marketingterm die volgens de organisatie was geïnspireerd op de schaatsers die voor de belangrijkste medailles van het jaar risico’s zouden nemen. Spektakel en tumult gegarandeerd.
Sportief was dat uiteindelijk alleen weggelegd voor de Nederlandse vrouwen op de aflossing. Het was het enige Nederlandse goud dit WK. Jens van ’t Wout (1500 meter) en Xandra Velzeboer (500 meter) veroverden zilver. Sportief werd het WK zo een zware teleurstelling voor de Nederlandse ploeg, die nota bene in eigen huis geen enkele individuele titel behaalde.
Enorm podium
Een eigen huis dat dus volledig was herbouwd tot een uit zijn voegen barstende shorttrackarena. Niet alleen kon elk lampje in de hal afzonderlijk aan of uit worden gezet, ook was er een enorm podium opgebouwd waar de atleten werden aangekondigd, als knipoog naar de atletiekwereld waar dat al jaren gemeengoed is.
Het doel van de show was tweeledig, aldus Juffermans. “Het is allereerst om de sporters goed neer te zetten, als de matadors die ze zijn. En het is om mensen te entertainen. Om de sport heen moet een situatie ontstaan dat je buurvrouw die niet veel met de sport heeft, ook in positieve zin verrast is.”
En dus werd tijdens het gehele programma het geluid opgevoerd in de minuten dat het ijs moest worden geprepareerd – zaterdag zelfs te hard. De enige stille momenten waren de starts van de races en tijdens de harde val van Suzanne Schulting in de 1000-meter-finale, een moment waarbij het publiek de adem inhield.
Exportproduct
Het evenement stond niet op zichzelf. De Nederlandse sportevenementenbranche heeft diverse internationale toernooien de laatste jaren bewust groot opgezet, ook als exportproduct naar het buitenland. Grote bureaus als House of Sports (langebaanschaatsen) en Tig Sports (naast shorttrack ook bijvoorbeeld Formule 1 in Zandvoort en zeilen) hebben daar een grote hand in.
Het showelement in de sport wordt noodzakelijk, zegt ook sportmarketeer Bob van Oosterhout, niet verbonden aan het evenement. Volgens hem is het een manier om een nieuwe generatie aan de sport te binden. “Producten en diensten veranderen. Dat is altijd zo geweest. Maar het is bijzonder dat sport juist niet verandert in deze tijd.”
De sportmarketeer maakt een vergelijking met voetbal. “Dat is voor jonge mensen een hele zit. Zeker met twee keer 45 minuten en een wedstrijd die potentieel 0-0 kan worden. Alleen sporten waarvan het DNA toevallig goed is, zoals basketbal of volleybal, daar kan je show toevoegen. Shorttrack is een bijzonder geval, juist omdat die sport eigenlijk niet bestond. Dus kan je experimenteren met show om het zo op de kaart te zetten.”
Erg bombastisch
Maar tegelijkertijd is er de luide kritische noot. Het bijprogramma in Ahoy was wel erg groot en erg bombastisch. Is het daadwerkelijk noodzakelijk om de schaatsers een onderdeel van het programma te laten zijn? Voor het shorttrack is de combinatie noodzakelijk om groei te bewerkstelligen, aldus Juffermans. “Met het grote evenement komen meer media en die zijn nodig om verhalen te delen en helden groter te maken. Groei kan er dan zijn voor het evenement, de topsport en de breedtesport.”
Wanneer valt een evenement te veel de kant op van entertainment? Dat merkt een organisatie vanzelf, aldus Van Oosterhout. “Als de echte sportliefhebber afhaakt, dan is het mis. Ik denk dat dan de wal het schip wel keert.” Alles in de sportorganisatie is immers een balans, aldus Van Oosterhout. “Natuurlijk gaat het om de sport. En gevoelsmatig gaat dat bij het shorttrack momenteel best oké.”
Lees ook:
Kim Boutin zette de sport op pauze om haar menselijkheid te vinden: ‘Het leven is er niet alleen voor mij’
Op de WK shorttrack in Rotterdam rijden drie shorttracksters die even de topsport opzij hadden gezet, zij het om verschillende redenen: Suzanne Schulting, Arianna Fontana en Kim Boutin. Die laatste is een voorvechter van een sportpauze. ‘Ik was in de sport niet menselijk genoeg.’