‘Bart De Pauw zou geen vlieg kwaad doen, behalve als die op een flamoes zit’

Ik stuurde een whatsapp naar m’n goeie ­gabber Bart De Pauw: ‘Het is altijd wat met de wijven.’ Het is toch waar, zeker? Bart De Pauw zou geen vlieg kwaad doen, behalve als die op een ­flamoes zit. Dan zou hij het insect langzaam doodknijpen met van die kleine, subtiele kneepjes, weet je wel. Voor de rest is Bart een man uit één stuk, een betrouwbare, expressieve doch in wezen gesloten gozer, die het soms ook allemaal niet meer weet, en dan met de typische gekwelde geest van de creatieve mens diep in de put zit, het leven vervloekt en het liefst van al in een gat onder de grond zou willen kruipen, terwijl tranen van onmacht over z’n ingevallen wangen druppelen.

Iedereen die een half genie is, weet waarover ik praat, dus ik herken me goed in de ups en downs van Bart. Nu m’n nieuwe roman uit is, ‘Maanlicht van een andere planeet’ (reeds 16.450 exemplaren verkocht), heb ik ook weer een terugval, waarbij ik mezelf een complete loser acht die voor de zoveelste keer een kutboek op de markt heeft gepleurd, een loser die beter zou stoppen met schrijven en verkassen naar een eiland in het zuiden. Daar zou ik in een boshut gaan leven, ver weg van de vernietigende drukte in het westelijk halfrond, vijf keer per dag bidden tot een Onverklaarbare God, me voeden met mossen, zaden en kleine kruipdieren, en hopen dat de Verlosser mij snel zou komen halen, de scherpe zeis in de aanslag. Maar ik weet dat ook zo’n zwarte peri­ode wegebt en ik me opnieuw zal kunnen integreren in onze voortjakkerende maatschappij, waarbij ik voor de zoveelste keer de Liefde, de Arbeid en de Verbondenheid volop aan bod zal laten komen.

Een verschil tussen mij en Bart De Pauw is dat ik geen vrouwen lastigval. Ten eerste heb ik een uitstekende verloofde van mezelf, met wie ik trouw en monogaam omga, zeer tot m’n vreugde, en ten tweede, ik oordeel dat er in Vlaanderen geen enkele bekende of onbekende griet rondloopt die het waard is dat je haar achter de vodden zit. Ik herinner me dat Bart een hele tijd geleden, na een opname van ‘Twee tot de zesde macht’ waarin ik panellid was geweest, met mij zat te praten in de backstageruimte, en hij vroeg mij: ‘Wat vind jij van die ­actrice Ella-June Henrard?’ ‘Nou, Bart,’ zei ik, ‘ik vind dat mokkel niks bijzonders. Een tuttebol van dertien in een dozijn. Een troela met wie ik m’n pap niet zou kunnen koelen. Een stedelijk boerinnetje met te veel blos op haar koontjes. Niet meteen begiftigd met de intelligentie van Madame Curie. Een matige actrice, een tv-figuur met de uitstraling van een halve kilo zemelen, een blondine die allicht het verschil niet kent tussen de stelling van Pythagoras en een paraplubak. Waarom vraag je dat?’ ‘Ik ben verliefd op haar,’ zei Bart. ‘Maar Bart, jongen,’ zei ik, ‘waarom toch? Je hebt thuis een uitstekende vrouw zitten, je hebt een paar kinderen. Je bent veel te oud geworden om achter opwaaiende rokjes aan te hollen, en allicht is de verliefdheid niet wederzijds, want ik heb horen zeggen dat Ella-June op pokdalige schrijvers met lang haar valt, waar ik me overigens niks van aantrek.’ ‘Toch krijg ik vlinders in m’n buik van haar,’ zei Bart, ‘zal ik haar een sms sturen om dat te zeggen?’ ‘Ach, Bart,’ zei ik, ‘al stuur je haar vijftig foto’s van je lul, met ook je ­scrotum prima in beeld en je ballen in volle glorie, dan nog zal dat meisje geen splinter gevoelens voor je hebben.’ De rest is geschiedenis, en we weten ondertussen dat Bart ook verliefd was op andere vrouwen dan Ella-June Henrard.

Al de door Bart gecontacteerde vrouwen moeten zich binnenkort verantwoorden voor de rechtbank, en inmiddels hebben vele collega’s en sympathisanten laten weten dat ze solidariteit willen betonen voor die zogenaamde slacht­offers. Aan mij hebben ze ook gevraagd of ik solidair wil zijn. De kwestie is dat ik solidair ben met niemand. Ik ben een totale eenling die slechts affiniteit wil hebben met een heel beperkt aantal van z’n naasten, en de rest van de op aarde ­krieuwelende ­massa’s moet z’n plan maar trekken. Zeker als het gaat om onnozele dingen zoals een vrouw die een te verwaarlozen bericht krijgt van een man. En als die man haar verder lastigvalt door uren voor haar deur te gaan posteren, nou, dan moet die vrouw simpelweg met de deegrol in de hand naar buiten stormen, en die irritante klootzak een klap tegen z’n kanis geven die hem twee uur buiten westen laat liggen. Weet je wat het is? Tussen mannen en vrouwen zal het nooit boteren, behalve als de man respect heeft voor de vrouw en de vrouw zelfs nog meer respect voor de man. Al de rest is hoerenpoeperij.