No Time to Die van Billie Eilish is gemaakt uit pure liefde voor de Bondtraditie

Ze hebben niet bepaald het uiterste uit zichzelf moeten halen, hoor je eigenlijk al bij de eerste omfloerste pianotonen van het nieuwe James Bondnummer No Time to Die. Billie Eilish en haar broer Finneas konden hun vertrouwde liedschrijfkracht inzetten voor de jubileumeditie van de 007-films. En als Eilish haar stem, met dat inmiddels uit duizenden herkenbare vibrato, de hoogte in laat schieten in het van spanning zinderende refrein, weet je dat Bond en Billie elkaar op het lijf geschreven zijn.

No Time to Die, dat Eilish en haar broer eind vorig jaar schreven voor de 25ste Bondfilm, is een klassiek Bondliedje dat nergens buiten de oevers treedt. Geen afgrijselijk, alle Bondsongwetten aan de laars lappend rocklied zoals Jack White en Alicia Keys maakten voor Quantum of Solace, uit 2008. Ook geen orkestrale dancekitsch in de voetsporen van de jammerlijk falende Madonna (Die Another Day, 2002). No Time to Die is een tikje veilig, maar daardoor ook zeer geslaagd.

Want in het nummer – en eigenlijk in het hele oeuvre van Eilish – gaan broeierige romantiek en groot naderend onheil hand in hand, zoals begin april ook in de film. Er hangt verraad in de lucht, een dolkstoot in de rug. De liefde tussen James Bond en Madeleine Swann zal vermoedelijk niet zegevieren en de tekstregels van Eilish zijn bijna te beluisteren als een spoiler: ‘Fool me once, fool me twice, are you death or paradise.’ Eilish zingt zich ook richting onverwachte wendingen, die maken dat we straks bij de première toch weer in de bioscoopzaal gaan zitten: ‘Faces from my past return, another lesson yet to learn.’

No Time to Die is gemaakt uit pure liefde voor de Bondtraditie, dat hoor je in alles. In de manier waarop de strijkers de noten buigen. In het zacht zuchtende, fijn filmische soundtrackorkest. En uiteraard in de schelle trompet uit het James Bondthema, die zich exact na één minuut in het liedje meldt. 

Maar het mooist is No Time to Die rond het refrein. Eilish zingt eerst een paar voor haar typerende opmaatzinnetjes: ‘Was I stupid to love you?’ Dan laat ze haar hoge noten versmelten met het gemene, overbekende surfgitaartje en opnieuw zo’n filmisch orkest. In de finale gaat Eilish vol symfonisch haar laatste refrein in, en laat ze de zinnen uit het titellied nagalmen in het hoofd: ‘There’s just no time to die.’ Een waardig slot, dat een beetje doet denken aan de vlammende voltooiing van Adeles Skyfall uit 2012, al kwam daar nog een compleet koor achteraan.

Er zijn meer overeenkomsten met Skyfall, een van de sterkste Bondsongs. Net als Eilish werd Adele destijds gevraagd op de top van haar kunnen – dus niet in de nadagen van een carrière. Zowel Adele als Eilish wisten de eigen kracht en authenticiteit perfect te combineren met het Bondrepertoire, en met de klankkleuren die dat repertoire nu eenmaal vereist.

Skyfall van Adele werd een gigantische hit, het nummer won zelfs een Oscar. Een hit gaat No Time to Die van Billie Eilish natuurlijk ook worden. Het nummer, dat afgelopen week op streamingplatforms verscheen, werd in de eerste uren al miljoenen keren afgespeeld op YouTube. En dan moet er nog een spanningsverhogende videoclip bij het nummer verschijnen. Een kraker, voor Eilish én Bond.