Shanghai en Nieuw-Zeeland Noordereiland Part I: The Coromandel - Waitomo

---

---

Wie bijna gratis wil vliegen moet een beetje afzien, dus om vier uur gaat de wekker al en om vijf uur zetten we koers naar Schiphol. Na de formaliteiten zitten we al snel aan boord van de A319 van Swiss. De vlucht naar Zurich duurt iets meer dan een uur en we krijgen een broodje en drinken. We hebben een ruime overstap van 4.5 uur. Daar komt nog eens twee uur vertraging bij. Dat is niet heel erg, want met je boardingpass krijg je toegang tot het panoramaterras. Met een lekker zonnetje is het daar goed toeven. De zit naar Shanghai neemt 11.5 uur in beslag. De A340 gaat al even mee en dat zie je goed aan het entertainmentsysteem. Wel is de cabine in prima conditie, we zitten helemaal voorin de economy klasse, waar maar vijf rijen zijn en daarmee lekker rustig. We vliegen precies om de grenzen van Rusland, Oezbekistan en Mongolië heen. De service is uitstekend, we krijgen een heerlijke warme maaltijd en ‘s nachts nog een ijsje en een broodje en voor de landing ontbijt.



In China zijn we snel door de douane met een transitvisum. Onze bagage gaat direct door naar Auckland, dus daar hebben we geen omkijken meer naar. Ons hotel ligt tussen de terminals in, dus even later zijn we al vertrokken...... Halverwege de middag nemen de Maglev trein naar het centrum van Shanghai, met 430km/u lijkt het net alsof je in een achtbaan zit. In Shanghai is niet zo heel veel te zien, wel is het weekend en dus ontzettend druk met mensen. Dat merk je in de metro en op straat. Hele hordes Chinezen zijn op hun vrije dag aan het genieten van de stad. Wij stoppen eerst in het zakencentrum van de stad. Hier staan enkele wolkenkrabbers, waarvan de hoogste 650 meter is. Vervolgens pakken we de metro naar Peoples Park. In het park komen we een fenomeen tegen wat we niet lang geleden op de Nederlandse tv gezien hebben, namelijk honderden ouders die voor hun kinderen een huwelijkskandidaat proberen te vinden. Allemaal staan ze met een bord waarop kenmerken van hun kind staan, waaronder de geboortedatum en lengte (het enige wat wij kunnen lezen). Moordende concurrentie dus, maar als ze simpelweg eens met elkaar praten, kunnen ze toch een hoop matches vinden zou je zeggen. Wij lopen nog een rondje door de rest van het park en gaan dan samen met de mensenmassa richting de Bund. Op deze boulevard heb je een mooi uitzicht over de Yangtze rivier en de wolkenkrabbers aan de overkant. Ook staan er vele gebouwen uit de vorige eeuw, toen Shanghai nog het Parijs van het oosten was. De metro en Maglev brengen ons terug naar het vliegveld, waar de 787 van Air New Zealand op ons wacht.



We hebben wat bijbetaald voor een Skycouch stoel voorin de economy cabine, die je kan omtoveren tot een bed. Gelukkig blijft de derde stoel leeg, dus kunnen we dit ook echt doen. Aan de zitting zit een extra gedeelte die je naar boven kan klappen, zodat deze tot aan de stoel voor je reikt. Zo creëer je een bed waar je, met een beetje wurmen, toch goed kan slapen met zijn tweeën. Ook deze vlucht van 11.5 uur gaat zo snel om, al is de service van Air New Zealand wat spaarzaam. Via allerlei eilanden in de Pacific, en af en toe om een onweersbui heen, bereiken we Auckland op tijd. Daar moeten we met een bus naar de terminal, waar we relatief snel door de douane en immigratie gaan. Ook hier hebben we een hotel op loopafstand van de terminal. Het is 23 graden en broeierig warm. We hebben er goed aan gedaan de reis te onderbreken met een stop In Shanghai, we zijn wel moe, maar niet uitgeput.



De volgende dag lopen we door een park naar het depot van Jucy om onze gifgroene kamper op te halen. Ondanks dat het niet druk is neemt dit een hoop tijd in beslag, maar na alle uitleg kunnen we dan toch op pad. Met zijn vijf meter lengte en drie meter hoogte voelt de Toyota bus nog onwennig aan en het links rijden is ook wennen. We nemen eerst de snelweg naar het zuiden en gaan dan verder over een provinciale weg naar de Coromandel Peninsula. Het landschap is typisch wat je van Nieuw-Zeeland verwacht, groene heuvels met grazend vee (hier vooral koeien). In Thames doen we boodschappen, zodat onze koelkast goed gevuld is voor de komende dagen. We schrikken van de prijzen, die veel hoger zijn dan in Nederland. We kronkelen langs prachtige baaien noordwaarts en nemen een onverharde weg de heuvels in. Het begint inmiddels meer te regenen, een teken dat (ex)-tropische storm Debbie in aantocht is. We stoppen onderweg bij een grote Kauri boom, die een omtrek heeft van zes meter. De meeste van deze bomen zijn door de eeuwen heen gekapt, maar her en der zijn er gelukkig een paar blijven staan. Het regent inmiddels behoorlijk en we rijden verder naar de plaats Simpsons Beach, waar we op een simpele camping gaan staan. Simpel inderdaad, want er is alleen een grasveld en verder geen voorzieningen. Die nacht giet het stevig door.



‘s Ochtends is het niet veel beter, ze voorspellen lokaal 400 millimeter in 36 uur. We besluiten om vandaag niets te doen, want alles is toch buiten. Onderweg rijden we wel door een prachtig landschap van groene heuvels, waar vooral veel koeien grazen, afgewisseld met bos. Grote bomen staan bovenop de heuvels om erosie tegen te gaan. Bij de afslag naar Cathedral Cove staat heel de weg blank, maar we kunnen er met gepaste snelheid toch door. Niet veel later komen we aan op de parkeerplaats waar we zullen overnachten. In Nieuw-Zeeland mag je tegenwoordig niet meer vrij kamperen, wel mag je met een zogeheten Self Contained Vehicle (met toilet/porta potty) op aangewezen plaatsen gratis overnachten. Dat kan bijvoorbeeld een parkeerplaats of grasveld bij een natuurgebied zijn. Hier zijn dat vier parkeerplaatsen waar je dat mag doen. We staan gelukkig beschut tegen de wind en zitten de rest van de dag uit. Er komen steeds meer campers, uiteindelijk staan we met een twintigtal op de parkeerplaats.



De volgende ochtend is het prachtig weer en zien we een mooie zonsopkomst over de baai. We wandelen over een pad naar het strand van Cathedral Cove. Hier is een natuurlijke doorgang gevormd in de rotsen door de zee tussen twee stranden, waar je bij laag water doorheen kunt lopen. Op het ene strand valt een watervalletje naar beneden, op het andere staat een flinke rotspartij in zee. Met een strakblauwe lucht is het heerlijk toeven op het strand. Na een tijdje lopen we terug naar boven en rijden we naar Hot Water Beach, waar een warme bron op het strand is. We huren een schep in het dorp en graven net als zo’n 50 anderen een kuil in het zand. Het warme water komt dan omhoog geborreld. Het is zo heet dat je gelijk je billen brandt, dus we graven er nog een dichter bij de branding, zodat het zeewater af en toe afkoeling geeft. Veel langer dan een kwartier houden we het niet uit, maar het is wel een leuke ervaring. Via een zeer bochtige weg rijden we verder langs de kust, heuvel op, heuvel af. Soms passeren we een klein plaatsje, je ziet duidelijk aan de vele accommodaties dat het hier ‘s zomers erg druk is met badgasten.



We hebben nog een laatste stop op de Coromandel Peninsula, namelijk de Karanghake Gorge. In deze kloof werd in de vorige eeuw veel goud gewonnen. Wij lopen eerst een stuk door de kloof en steken dan via een hangbrug de rivier over. Aan de overkant loopt een oud mijngangenstelsel, waar ook het spoor nog in ligt. Gewapend met een zaklamp kan je daar een paar honderd meter doorheen lopen, met een hoop gedrup op je hoofd. Hierna rijden we via wat heuvels naar de Dickey Flat Camping Site, die in een mooie vallei naast een riviertje ligt. Buiten ons zijn er nog een paar campers, een paar tenten en enkele auto’s waarin gekampeerd wordt. Hier is de enige voorziening een toiletgebouw met een zogeheten longdroptoilet, zoals de naam al zegt, een toiletpot met een gat in de grond. Klinkt erger dan het werkelijk is, want het stinkt niet en het toilet is schoon.



Dan onze Jucy kamper, waar we erg blij mee zijn. Achterin zit de keuken, een koelkast/vriezer, twee gaspitten en aan de andere kant twee kastjes en een gootsteen. Daarvoor twee stoelen voor de passagiers en een bank. Daartussen kan je een tafel plaatsen, de bank klap je uit en wordt zo een bed. De cabine is verhoogd, zodat je kan staan. Er is bovenin ook nog een uitklapbaar bed, maar naar onze mening zou het met vier mensen toch wel heel krap worden. Wij gebruiken die ruimte om onze spullen in op te slaan. Het is handig dat de keuken achterin zit, zo kan je de achterklep openzetten tijdens het koken en gaan alle luchtjes naar buiten. We hebben ook nog een mobiel toilet, maar die blijft ongebruikt staan. We kunnen 55L vers water meenemen en het afvalwater gaat ook in een tank.





De volgende ochtend is het ook prachtig weer. Het landschap van het Noordereiland is veelal hetzelfde, eindeloze groene heuvels met vee, afgewisseld door enkele bergruggen. Een paar uur later komen we aan in Waitomo, waar we eerst een wandeling maken door een regenwoud. Er staan veel grote, oude bomen die begroeid zijn met mos. We lopen door een paar tunnels waar enkele stalactieten gevormd zijn. Het hoogtepunt is een grot die door een snelstromend riviertje is gevormd. We wandelen terug door het bos naar de auto, op de parkeerplaats is men bezig een enorme laag modder weg te spoelen die de overstromingen door tropische storm hebben achtergelaten. Onze volgende stop is de Waitomo Glowworm Cave. De grot zelf is niet heel erg indrukwekkend, alleen wat standaard stalactieten en stalagmieten en ontzettend commercieel. We krijgen een tour van 45 minuten die je ook zelf in 10 kon doen. Wel varen we aan het eind van de tour door een ondergrondse river, waarbij duizenden gloeiwormen als een sterrenhemel aan het plafond hangen. Deze wormen leven maar elf maanden, waarna ze verpoppen tot een vlieg zonder mond en na een week sterven.

---