Billy Eilish maakt met No Time To Die een ingetogen James Bondsong
Het was een verrassende keuze om Billie Eilish te vragen voor de titelsong van de nieuwe James Bondfilm. Niet alleen omdat de Amerikaanse nog maar 18 is, maar vooral omdat ze doorgaans zulke intieme muziek maakt. En intiem is niet echt een woord dat past bij de titelsongs van de 24 eerdere James Bondfilms.
Groot, groter, grootst, dat was vaak de inzet bij Bondmuziek. Dat Adele flink kon uithalen, wisten we, maar in de titelsong van Skyfall uit 2012 pakte ze, ondersteund door gezwollen orkestklanken, pas echt uit. In een verder verleden kozen ook artiesten als Shirley Bassey, Paul McCartney en Duran Duran voor een grootschalige aanpak. Live uitvoeringen van Live and let die laat McCartney nog altijd graag vergezeld gaan van, heel tekenend, zware explosies.
Het is allemaal ver verwijderd van de wereld van Eilish, die haar met vijf Grammy’s onderscheiden debuutalbum samen met haar broer Finneas min of meer in zijn slaapkamer opnam. Fluisterzang, ingetogen elektronische muziek en heel persoonlijke teksten; al die Grammy’s voor Eilish waren terecht, maar kan zo iemand ook een echte Bondsong maken?
Jazeker, luidt het antwoord.
De film No time to die (de laatste Bondfilm met Daniel Craig) laat nog tot april op zich wachten, maar de titelsong staat sinds donderdagnacht 01.00 uur, Nederlandse tijd, online. Het is de meest ingetogen Bondsong aller tijden, maar Billie Eilish’ No time to die heeft wel degelijk de klassieke 007-sfeer.
Broer Finneas is ook hier de voornaamste producer. De van het debuutalbum van zijn zus bekende sound voorziet hij heel subtiel van flarden orkestmuziek, telkens een beetje meer. Waarbij Eilish er ook telkens een schepje bovenop doet. Tot volle ontlading komt No time to die niet, maar Eilish kan veel meer dan fluisteren. Het gitaarakkoord helemaal aan het einde klinkt als een eerbetoon aan John Barry, de in 2011 overleden componist van de originele Bondmuziek.